Je hebt de hele dag gewerkt, uit eten geweest en rond half
tien kom je thuis om nog even een half uurtje bankhangend naar de
elfstedenkoorts te kijken. Henk Angenent en Erik
Hulzebosch klussen weer aardig bij als de
laatste helden van ons folkloretocht bij uitstek. Het is tijd voor een nieuwe
winnaar sprak Henk. Vrij vertaald hoopt hij natuurlijk dat de tocht der tochten
er nooit meer komt. Dan kan hij elke winter weer opdraven en zich laten
aanbidden door de steeds jonger wordende jonge nieuwe generatie schaatsers.
Maar was dit het
belangrijkste sportnieuws van de dag? Nee, de tour van 2010 heeft een nieuwe
winnaar. Dankzij een tegenstribbelend kalf zal Andy onze Joop niet opvolgen als
eeuwige tweede. Want hij is nu de winnaar, en als Scarponi dat in Italië is.
Maar wat de waarde daarvan is!? Vraag het Pereiro Sio of Menchov. Zij zagen hun
palmares opgeleukt worden met een papieren zege. Het is de meest trieste
overwinning die je kan boeken. Als je het veldrijden buiten beschouwing laat
natuurlijk!
Dus geen El Pistolero de
komende jaren. Cadel opgelucht, de Schlecks opgelucht en onze Nederlandse bank
opgelucht. Dat scheelt weer een plaatsje. Ik ben er blij mee. Niet met de
uitspraak zelf, maar wel met de uitspraak. Het moest er een keer van komen. En
dat geldt nu net ook voor de “Tocht der Tochten”. Ik zal blij zijn als de
uitspraak er is. Welke uitspraak? Wat maakt mij dat uit, als er maar iets wordt
uitgesproken. Dan kunnen we eindelijk verder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten